Jeśli tylko oddzielająca je ściana nie jest przegrodą nośną, otwór drzwiowy można łatwo podwyższyć lub poszerzyć. Ścianę najpierw należy wzmocnić stalowym kątownikiem (dłuższym o co najmniej 30 cm od planowanej szerokości otworu – po 15 cm na oparcie z obu stron). Wsuwa się go na odpowiedniej wysokości w poziomą spoinę między elementami muru i przykręca kotwami, tworząc nadproże. Fragment muru znajdujący się niżej można bez obaw rozebrać. W pewnych sytuacjach wzmocnienie w ogóle nie jest potrzebne – jeżeli ściana nad otworem jest wyższa niż wysokość trójkąta równobocznego o boku równym szerokości otworu. W ścianach szkieletowych zmiana wymiarów otworu w ogóle nie stanowi problemu, wystarczy odpowiednio przekonstruować układ metalowych profili rusztu, przykręcając je w odpowiednich miejscach, a następnie całość obudować płytami.
Jakie powinny być szczeliny dylatacyjne między ramą a murem?
Ościeżnica okienna i drzwiowa nie może się stykać bezpośrednio z murem, ponieważ wskutek obciążeń i zmian temperatury profile odkształcają się. Bez dylatacji napierałyby na krawędzie otworu, a powstające naprężenia mogłyby doprowadzić do pękania muru; i wypaczania ram.
Szerokość szczelin zależy przede wszystkim od rozmiarów stolarki oraz od stosowanych materiałów uszczelniających. Sprężyste taśmy rozprężne niwelują naprężenia lepiej niż pianka poliuretanowa. Szczelina wokół okien białych o szerokości do 3,5 m i kolorowych do 2,5 m powinna wówczas mieć grubość 10 mm, wokół mniejszych okien wystarcza 8 mm. Pianka wymaga więcej przestrzeni – od 10 do 20 mm wokół okien białych i od 15 do 25 mm przy oknach kolorowych, które silniej się nagrzewają. W otworach na drzwi wewnętrzne należy zostawić po 4 cm luzu z każdej strony ramy, jeśli drzwi są jednoskrzydłowe, a po 6 cm wokół ościeżnicy drzwi dwuskrzydłowych.
