Sposób montażu powinien być podany w instrukcji dołączanej do okien przez producenta. Nie wolno go zmieniać, bo nieodpowiedni rodzaj lub rozstaw łączników zmienia sposób pracy całego okna, narażając je na wypaczenie. Dobiera się go w zależności od przenoszonych przez okno sił (parcie wiatru, ciężar skrzydła) oraz rodzaju i nośności ściany. Ogólnie można powiedzieć, że montaż na dybie jest sztywniejszy niż na kotwy, bo kołki przytwierdzają ościeżnicę bezpośrednio do muru. Zaleca się go tam, gdzie jest wymagana duża stabilność (stolarka nieotwierana, duże okna narażone na silne obciążenia, listwy progowe). W pozostałych przypadkach najczęściej stosuje się kotwy, które jako łączniki pośrednie mogą niwelować naprężenia powstające w ramie, chroniąc ją przed wypaczeniem. Są wskazane zwłaszcza w oknach drewnianych oraz plastikowych o ciemnych kolorach, które silniej pracują. Rodzaj łączników nie jest jednak najważniejszy, istotna jest też ich budowa.
Do porowatych lub słabych podłoży (ceramiczne pustaki szczelinowe, pustaki wibrobetonowe) powinno się wybierać takie wkręty, które nie zniszczą ich struktury – z długą strefą rozprężną i ostrą krawędzią gwintu. Do litych materiałów wystarczą łączniki krótkie.
