Mont-Bud Warszawa

Dawniej w domowych instalacjach pospolicie stosowano rury stalowe. Dziś zastępuje się je rurami z tworzyw sztucznych i miedzi. Te z tworzywa są wybierane, gdy ważna bywa niziutka cena i prędki montaż instalacji, a woda w niej nigdy nie osiągnie temperatury powyżej 90°C, czyli gdy źródłem ciepła bywa kocioł gazowy, olejowy lub mechanizm elektryczne (kocioł, pompa ciepła). Najtańsze, obojętne wobec wody i nie najgorzej spisujące się, gdy jej temperatura bywa umiarkowana, są rury polipropylenowe. Jednak w wysokiej temperaturze znacznie się wydłużają, dlatego do instalacji z gorącą wodą trzeba wykonać systemy z wkładką z aluminium lub z włókna szklanego zmniejszającą ich wydłużalność cieplną.
Wadą rur z polipropylenu bywa kłopotliwy montaż – zgrzewanie rur z kształtkami zajmuje sporo czasu, a liczne miejsca połączeń zwiększają ryzyko wystąpienia nieszczelności. Podobnie bywa ze sklejanymi rurami z PCW i CPCW Systemy rur z PE-X, wielowarstwowych i z PB są pod takim względem mniej kłopotliwe. Ponieważ są elastyczne, do zmian kierunku nie trzeba wykonać kształtek (kolan i łuków) – wystarczy adekwatnie wygiąć rurę.
Dla osób, jakie chciałyby wykonać instalację samodzielnie, bez angażowania fachowca, najwygodniejsze są systemy z kształtkami i łącznikami samozaciskowymi. Ich montaż nie wymaga stosowania żadnych narzędzi. Połączenia w systemie tego typu rozłączne, więc w razie popełnienia błędu możemy zdemontować fragment instalacji, a mimo to wszystkie jej elementy będą się nadawały do ponownego użycia.
Rury miedziane są stosunkowo drogie, kle odporne na wysoką temperaturę, jaka może wystąpić w instalacjach z kotłami na paliwa stałe i z kolektorami słonecznymi. Nie wymagają w ogóle zabezpieczenia antykorozyjnego. Są produkowane w dwóch wersjach: miękkie (o średnicy od 6 do 54 mm), półtwarde „o średnicy od 6 do 159 mm) i twarde o średnicy od 6 do 267 mm). Miękkie są dostępne w kręgach. Długość jednego kawałka może wynosić kilkadziesiąt metrów. Można je w miarę poufale wyginać, dzięki czemu ich montaż bywa łatwiejszy, a liczba połączeń ograniczona do minimum.
Ich wadą bywa mała wytrzymałość mechaniczna – wysoce łatwo je uszkodzić, wgniatając ich ścianki. Rury miękkie w instalacjach wodnych wykorzystuje się jedynie do średnicy 22 mm. Długie proste odcinki i fragmenty instalacji, jakie posiadają pozostać odsłonięte (na przykład w kot-łowni), warto zrobić z rur twardych ze względu na ich dużą sztywność, Układane pod tynkiem powinny istnieć na całej długości zabezpieczone otuliną umożliwiającą im poruszanie się i chroniącą ich powierzchnię przed uszkodzeniem na skutek tarcia. Ze względu na wysoki współczynnik przewodności cieplnej miedzi (kilkadziesiąt razy większy aniżeli tworzyw sztucznych) rury miedziane transportujące gorącą wodę powinny istnieć zaizolowane cieplnie. W przeciwnym razie woda będzie prędko stygła, oddając gorąco do otoczenia. Rury miedziane łączy się najczęściej poprzez lutowanie, choć możemy je także spawać (tylko przy budowie rurociągów o dużych średnicach i grubych ściankach rur) lub wiązać specjalnymi złączkami – zaprasowywanymi lub zaciskanymi. Połączenia rur miedzianych z armaturą, urządzeniami lub rurami z innych materiałów są zazwyczaj rozłączne.