Najtańszym materiałem jest papa bitumiczna. Papy montuje się przeważnie w układzie dwuwarstwowym – najpierw papa podkładowa, później wierzchniego krycia. Ta druga ma z wierzchu posypkę bazaltową, która chroni przed nadmiernym nagrzewaniem się pokrycia i uodparnia je nieco na uszkodzenia. Do starych dachów, zwłaszcza gdy chcemy zrobić nowe pokrycie na już istniejącym, do wierzchniego krycia polecane są papy modyfikowane SBS lub APP zbrojone włókniną poliestrową. Są droższe od innych, ale wykazują dużą rozciągliwość (do 60%), co ma korzystny wpływ na trwałość zrobionej z nich izolacji.
Papy oksydowane mogą być wykorzystane w charakterze podkładu lub paroizolacji. Można też sięgnąć po membrany z plastyfikowanego polichlorku winylu (PCW-P) lub EVA. Ich zaletą jest to, że umożliwiają w pewnym stopniu wydostawanie się pary wodnej spod pokrycia. Układa się je jednowarstwowo. Polecane są też membrany EPDM zawierające syntetyczny kauczuk. Są sprzedawane w postaci dużych płacht, co ogranicza liczbę połączeń do minimum. EPDM to tworzywo wyjątkowo mocne, a jednocześnie bardzo elastyczne. Jego rozciągliwość dochodzi do 400%. Folie i membrany mocuje się na klej lub przez zgrzewanie gorącym powietrzem.
Metoda zależy od rodzaju produktu i zaleceń jego producenta. Pod foliami lub membranami warto umieszczać warstwę rozdzielającą z grubej włókniny szklanej lub poliestrowej. Nie wszystkie z takich pokryć dobrze współpracują z podłożem bitumicznym lub smołowym. Ciekawymi produktami są pokrycia płynne. Są to gęste masy, które nakłada się na stare lub nowe podłoże. Po zastygnięciu osiągają wytrzymałość i elastyczność zbliżoną do gumy. Nic nie zastąpi ich pod względem łatwości nanoszenia. Jednak jeśli nanosi się je na ocieplanie, konieczna będzie warstwa podkładowa z folii lub papy albo przynajmniej uszczelnienie taśmami styków między płytami.
